اجتماع گریزی چیست؛ علائم و راه های درمان آن

نحوه درمان اختلال اجتماع گریزی
شاید تصور عمومی بر این باشد که اختلال اجتماع گریزی و درمان اختلال اجتماع گریزی طبیعی است و هر شخص تا حدودی نشانه هایی از این علائم دارد اما اکثر افرادی که دچار اختلال اجتماع گریزی هستند، اگر درمان نشوند بیشتر جنبه های زندگی آن ها را تحت تأثیر قرار می دهد. وقتی فرد مدام در موقعیت های مختلف ترس از قضاوت شدن توسط دیگران، ارزیابی منفی و یا تأیید نشدن قرار دارد و نگران رفتار خود، مرکز توجه بودن، احمق به نظر رسیدن و عجیب یا حوصله سر بر بودن باشد از حضور در آن موقعیت اجتناب می کند و اگر به ناچار در آن موقعیت حاضر شود متحمل استرس زیادی است.
اما تمام این علائم زمانی آزار دهنده هستند که زندگی روزمره ی فرد را مختل کنند و فرد نتواند با دوستان، همسر، خانواده، همکاران و … ارتباط برقرار کند و رفته رفته دچار افسردگی و سوء مصرف الکل شوند. در زیر سعی داریم برای افرادی که از این اختلال رنج می برند راهکارها و شیوه های درمانی مؤثری را معرفی کنیم.

 

 

علائم اختلال اجتماع گریزی
افراد زمانی به درمان اجتماع گریزی و یا فوبیای اجتماعی اقدام می‌کنند که دارای نشانه های جسمی نظیر سرخ شدن، ضربان قلب بالا،لرزش، سرگیجه، تنگی نفس و نشانه های رفتاری نظیر ترس و نگرانی هنگام تعامل و ارتباط با غریبه ها باشند. معمولاً 15 درصد از افراد جامعه با این اختلال مواجه هستند اما شدت آن در هر شخص متفاوت است. در سنین نوجوانی این اختلال بروز می کند و معمولاً علائمی شبیه به خجالتی بودن دارد و بیشترین دلیل عدم مراجعه افراد برای درمان، مشابه بودن اضطراب اجتماعی با علائم خجالتی بودن است.
امروزه درمان های موثر و بی شماری برای اختلال اجتماع گریزی وجود دارد. اما با این وجود کمتر از 5 درصد از افراد برای درمان اقدام می کنند و بیشتر افراد مبتلا سال های زیادی با این علائم زندگی کرده اند و حتی هر روز به شدت علائم اضافه شده است. شناخت دلایل ایجاد اختلال، روند درمان را بهتر می کند. عمدتا اختلالات روانی ناشی از عوامل زیستی و محیطی هستند و دلایل ایجاد این اختلالات شامل عوامل ژنتیکی، ساختار مغزی، محیط، سابقه خانوادگی، تجربیات منفی، ویژگی های ذاتی، موقعیت های اجتماعی شدید و یا داشتن ظاهر یا موقعیتی که جلب توجه کند می باشد.

 

 

روش های درمان اختلال اجتماع گریزی
•    یکی از موثرترین درمان اجتماع گریزی، روش شناختی رفتاری است. اصول کار در این درمان تغییر باورها، احساسات و رفتار افراد است. این تغییرات تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد می گذارد. در این روش درمانگر می تواند از روش درمان گروهی استفاده کند و بر روی موضوع اضطراب حضور در جمع، تمرکز کند. در روش شناختی رفتاری الگوهایی به فرد آموزش داده می شود که بتواند در زندگی عادی آن ها را یاد بگیرد.
•    برای برخی از افراد مبتلا به اختلال فوبیای اجتماعی دارو درمانی تأثیر زیادی دارد. درمانگران و روانشناسان در کنار روش شناختی رفتاری از برخی داروهای درمان اضطراب و افسردگی استفاده می کنند. اگر فرد تنها روش دارو درمانی را به کار بگیرد ممکن است ماندگاری چندانی نداشته باشد و استفاده از داروی ضد اضطراب تنها برای تقریبا 15 درصد از بیماران جوابگو می باشد و فرد باید حتما در کنار دارو، الگوهای  رفتاری خود را تغییر دهد تا درمان نتیجه بخش باشد. شاید استفاده از دارو تغییرات موقتی در مغز ایجاد کند ولی اگر از روش شناختی رفتاری به صورت یک دوره ی منظم و بلند مدت استفاده شود  می توان شاهد تغییرات بلند مدتی هم بود.

 

•    افراد مبتلا به اختلال فوبیای اجتماعی یا اجتماع گریزی باید علاوه بر مراجعه به متخصص و استفاده از راه های آن ها بتوانند خود نیز در درمان پیش قدم شوند و در تثبیت درمان کمک کنند. از جمله اقداماتی که در جلوگیری از بروز نشانه ها بعد از درمان پیشگیری می کند شامل مواردی از قبیل یادداشت برداری از موقعیت های خاص زندگی، انجام کارهای مورد علاقه و مدیریت زمان و انرژی و عدم مصرف الکل، مواد مخدر، کافئین و نیکوتین و … می باشد. تمامی این موارد می تواند در صورتی که بعد از درمان تکرار شوند اضطراب را تشدید کنند. پس بهتر است علاوه بر مراجعه به متخصص، خود درمانی را نیز با اصول صحیح آغاز کنید.