افسردگی چگونه قابل درمان است؟

افسردگی جزو قابل درمان ترین اختلالات ذهنی است. بین 80% تا 90% افراد دچار افسردگی نهایتا به خوبی به درمان جواب می دهند. تقریبا در مورد همه بیماران، علائم بیماری تا حدودی رفع می شود. 
قبل از تشخیص و درمان، یک متخصص سلامتی باید معاینه تشخیصی کاملی انجام دهد که شامل مصاحبه و معاینه جسمی باشد. در برخی موارد، تست خون ممکن است انجام شود تا اطمینان حاصل شود افسردگی به خاطر عوارض پزشکی مثل مشکل تیروئید یا کمبود ویتامین نیست (معکوس کردن علت پزشکی می تواند باعث تسکین علائم شبیه افسردگی گردد). معاینه، عالئم خاص را مشخص خواهد نمود و سابقه خانوادگی و پزشکی و همین طور عوامل فرهنگی و محیطی را بررسی می کند تا تشخیص مناسب و تعیین نحوه اقدام حاصل گردد. 
دارو: وضعیت شیمیایی مغز ممکن است مسبب افسردگی فرد شده باشد و در درمان شخص نیز قابل ملاحظه باشد. به همین دلیل، می توان داروها ضدافسردگی را جهت کمک به تنظیم وضعیت شمیایی مغز فرد تجویز نمود. این داورها همیشه آرام بخش یا مسکن نیستند بلکه شکل دهنده عادت می باشند. عموما داروهای ضدافسردگی دارای اثر تحریک کنندگی روی افراد غیرمبتلا به افسردگی نیستند. 

 

بیشتر بخوانید: افسردگی چیست؟ نکاتی علمی و مهم درباره افسردگی

داروهای ضدافسردگی ممکن است میزانی بهبود در هفته اول و دوم استفاده در پی داشته باشند اما منافع کامل آن ها ممکن است دو تا سه ماه مشهود نباشد. در صورتی که بیمار بعد چند هفته شاهد قدری از بهبودی نباشد، روان پزشک او می تواند دُز دارو را تغییر دهد یا داروی دیگری بدان افزوده یا آن را جایگزین نماید. در برخی موارد، سایر داروهای روان گردان می توانند مفید واقع شوند. مهم است پزشک خود را مطلع کنید که دارو جوابگوی مشکل شما بوده است یا خیر و این که آیا دچار عوارض جانبی گشته اید یا خیر.
روان پزشکان معمولا توصیه می کنند بیماران شش ماه یا بیشتر بعد از بهبود علائم، به مصرف دارو ادامه دهند. درمان مراقبتی بلندمدت ممکن است برای کاهش خطر دوره های آینده بیماری برای بیماران پرخطر توصیه گردد. 
روان درمانی: گاهی روان درمانی یا «حرف درمانی» به تنهایی برای درمان افسردگی خفیف استفاده می شود؛ برای درمان افسردگی متوسط تا شدید، اغلب روان درمانی در کنار داروهای ضدافسردگی مورد استفاده قرار می گیرد. درمان شاختی-رفتاری (CBT) نیز در درمان  افسردگی موثر نشان داده است. CBT نوعی درمان است که بر حل مسئله جاری تمرکز دارد. CBT به فرد کمک می کند تفکر نادرست/منفی را با هدف تغییر مثبت تر افکار و رفتارها در پاسخ به چالش ها شناسایی نماید. 
روان درمانی ممکن است تنها در ارتباط با فرد باشد اما می تواند سایرین را نیز در برگیرد. برای مثال، خانواده درمانی یا زوج درمانی می تواند به رسیدگی به مسائل مرتبط با روابط نزدیک افراد کمک نماید. در گروه درمانی، افراد دچار بیماری های مشابه در محیط حمایت گرانه کنار یکدیگر قرار می گیرند و این کار می تواند به شرکت کنندگان کمک نماید نحوه مقابله با وضعیت های مشابه را بیاموزند. 
بسته به شدت افسردگی، درمان می تواند چند هفته یا بسیار بیشتر به طول انجامد. در بسیاری از موارد، بهبود قابل توجه در 10 تا 15 جلسه امکان پذیر است. 
تشنج درمانی الکتریکی (ECT) یک درمان پزشکی است که بیشتر برای بیماران دچار افسردگی ماژور شدید استفاده می شود که هیچ درمان دیگری در مورد آن ها جواب نداده است. این نوع درمان در ارتباط با تحریک الکتریکی مختصر مغز در زمان بی هوشی بیمار است. عموما بیمار برای مجموع کل 6 تا 12 دوره درمان، دو تا سه بار در هفته، ECT دریافت می کند. این نوع درمان معمولا توسط تیمی از متخصصان پزشکی آموزش دیده شامل یک روان پزشک، یک متخصص هوشبری و یک دستیار پزشک یا پرستار مدیریت می شود. ECT از دهه 40 مورد استفاده بوده است و سال ها تحقیق، باعث ایجاد پیشرفت های عمده و به رسمیت شناخته شدن کارایی آن به عنوان یک درمان مهم و نه «آخرین راه چاره» گشته است. ]

 

 

مقابله و خودیاری

کارهایی وجود دارد که افراد می توانند انجام دهند تا به کاهش علائم افسردگی خود کمک کنند. در مورد بسیاری افراد، ورزش منظم به ایجاد احساسات مثبت و بهبود خلق کمک می کند. خواب کافی و منظم، داشتن برنامه غذایی سالم و اجتناب از الکل (عامل افسردگی) نیز می تواند به کاهش علائم افسردگی کمک نماید. 
افسردگی یک بیماری واقعی است و راه های کمک به بهبودی آن وجود دارد. با تشخیص و درمان مناسب، اکثر افراد دچار افسردگی می توانند بر آن غلبه کنند. در صورتی که با علائم افسردگی روبرو هستید، گام اول مراجعه به یک پزشک یا روان پزشک است. در مورد نگرانی های خود صحبت کنید و خواستار معاینه کامل گردید. این مرحله اول رسیدگی به نیازهای بهداشت روان است. 

عوارض مرتبط

افسردگی دوران وضع حمل (سابقا، افسردگی بعد از وضع حمل)
افسردگی فصلی (همچنین با عنوان «اختلال عاطفی فصلی»)
اختلال دوقطبی
اختلال افسردگی مداوم (سابقا دیستیمی) (توصیف در زیر)
اختلال ملالت قبل از قاعدگی (توصیف در زیر)
اختلال بی نظمی خلق اخلال گرانه (توصیف در زیر)

اختلال ملالت قبل از قاعدگی
اختلال ملالت قبل از قاعدگی (PMDD) در سال 2003 به دستورالعمل آماری و تشخیصی اختلالات ذهنی (DSM-5) اضافه شد. زن مبتلا به PMDD حدود یک هفته قبل از آغاز قاعدگی، دچار علائم شدید افسردگی، زودرنجی و تنش می شود. 
علائم شایع شامل تغییر خلق، تندمزاجی یا خشم، خلق افسرده، و اضطراب یا تنش برجسته است. سایر علائم ممکن است شامل مواردی است از جمله کاهش علاقه به فعالیت های عادی، دشواری در تمرکز، فقدان انرژی یا خستگی، تغییر در اشتها با علاقه شدید به غذاهای خاص، مشکل خواب یا خواب بیش از حد و داشتن حس عجز یا از دست دادن کنترل. علائم جسمی نیز می تواند شامل حساس شدن یا ورم سینه، درد ماهیچه یا مفصل، حس ورم کردگی یا اضافه وزن باشد. 
این علائم یک هفته تا 10 روز قبل از آغاز قاعدگی شکل می گیرند و در حدود زمان شروع قاعدگی بهبود یافته یا متوقف می شوند. این علائم به رنج و مشکلات زیادی در رابطه با عملکرد عادی یا تعاملات اجتماعی منجر می شوند. 
برای تشخیص PMDD، علائم باید در بیشتر دوره های قاعدگی طی سال گذشته رخ داده باشند و روی کار و عملکرد اجتماعی، اثرات سوء نشان داده باشند. تخمین زده می شود اختلال ملالت قبل از قاعدگی، سالانه 1.8 تا 5.8% زنان دارای قاعدگی را تحت تاثیر قرار دهد. 
PMDD با داروهای ضدافسردگی، قرص های کنترل بارداری، یا مکمل های تغذیه ای قابل درمان است. تغییر برنامه غذایی و سبک زندگی، مثل کاهش کافئین و الکل، خواب کافی و ورزش، و تمرین تکنیک های کسب آرامش می توانند مفید واقع شوند. 
سندرم پیش از قاعدگی (PMS)، از آن جهت علائم 7 تا 10 روز قبل از شروع قاعدگی روی می دهند، مشابه PMDD است. ولی، PMS در ارتباط با علائم کمتر و ضعیف تری نسبت به PMDD است. 

 

 

اختلال بی نظمی خلق اخلال گرانه

اختلال بی نظمی خلق اخلال گرانه، عارضه ای است که در کودکان و نوجوانان 6 تا 18 ساله روی می دهد. این اختلال در ارتباط با تندمزاجی مزمن و شدید است که به فوران خشم شدید و مکرر منجر می گردد. فوران خشم می تواند کلامی باشد یا در بردارنده رفتاری مثل حمله فیزیکی به افراد یا دارایی های آن ها باشد. این موارد فوران، کاملا بدون تناسب با وضعیت مرتبط با آن هستند و با سن رشد کودک مطابقت ندارند. آن ها باید به صورت مکرر (به طور میانگین سه بار یا بیشتر در هفته روی دهند) و عموما در پاسخ به سرخوردگی هستند. در بین موارد فوران خشم، خلق کودک مداوما در طول روز و تقریبا هر روز، تند و خشم آلود است. این وضعیت خلقی، مورد توجه دیگران مثل والدین، معملمان و همتایان است. 
برای آن که تشخیص اختلال بی نظمی خلق اخلال گرانه انجام شود، علائم باید برای حداقل یک سال در حداقل دو فضا (مثلا در خانه، در مدرسه، در کنار همتایان) وجود داشته باشد و عارضه باید قبل از 10 سالگی شروع شده باشد. اختلال بی نظمی خلق اخلال گرانه در مورد جنس مذکر بسیار شایع تر از جنس مونث است. این اختلال ممکن است در کنار اختلالات دیگر شامل افسردگی ماژور، کمبود توجه/بیش فعالی، اضطراب و اختلالات رفتاری روی دهد.
اختلال بی نظمی خلق اخلال گرانه می تواند تاثیر قابل توجهی روی توانایی کودک در عملکرد مناسب و همین طور روی خانواده داشته باشد. زودرنجی مزمن و شدید و فوران خشم می تواند باعث اخلال در زندگی خانوادگی شده، دوستیابی را برای کودک دشوار نماید و باعث مشکلاتی در مدرسه گردد. 
درمان عموما در ارتباط با روان درمانی (درمان شناختی-رفتاری) و یا دارو است. 

اختلال افسردگی مداوم

شخص مبتلا به اختلال افسردگی مداوم (قبلا با عنوان اختلال دیستیمی) در بیشتر طول روز و در اکثر روزها برای حداقل دو سال دارای خلق افسرده است. در کودکان و نوجوانان، خلق آن ها می تواند زودرنج یا افسرده باشد و باید حداقل یک سال تداوم داشته باشد. 
علاوه بر خلق افسرده، علائم شامل موارد زیر هستند:

• کم اشتهایی یا پرخوری
• بی خوابی یا پرخوابی
• کمبود انرژی یا خستگی
• سطح پایین عزت نفس
• ضعف در تمرکز یا دشواری در تصمیم گیری
• احساسات عجز و ناامیدی

 

 

اختلال افسردگی مداوم اغلب در کودکی، نوجوانی یا اوایل کودکی آغاز می شود و سالانه تقریبا 0.5% بزرگسالان را در آمریکا تحت تاثیر خود قرار می دهد. افراد دچار اخلال افسردگی مداوم اغلب خلق خود را غمگین و گرفته توصیف می کنند. از آن جا که این علائم به بخشی از تجربه زندگی روزانه آن ها تبدیل شده، ممکن است پی جوی کمک نباشند، چرا که تصور می کنند «همیشه این گونه بوده اند.»
علائم باعث رنج یا دشواری بسیاری در کار، فعالیت های اجتماعی یا سایر حوزه های عملکردی مهم می گردند. در حالی که تاثیر اختلال افسردگی مداوم بر کار، روابط و زندگی روزانه می تواند دامنه تغییر زیادی داشته باشد، اما تاثیرات آن می تواند به اندازه اختلال افسردگی ماژور و حتی بیشتر از آن باشد. 
یک دوره افسردگی ماژور می تواند مقدمه اختلال افسردگی مداوم باشد اما می تواند در زمان تشخیص اختلال افسردگی مداوم و حین آن نیز روی دهد (و با آن همراه باشد)